4 maart 2014, dinsdag

Hoe gaat het?

"Hoe gaat het?", deze vraag wordt mij dagelijks vele malen gesteld. Per dag neem ik me voor wat ik die dag aan mensen zal antwoorden wanneer ze me deze vraag stellen. De laatste weken neem ik er steeds in op dat de situatie min of meer stabiel is. Dat de tumoren niet verder lijken te groeien. En dat ik tegenwoordig 's middags steeds een "inzinking" heb. Dat lijkt wat overdreven, maar het komt er in ieder geval op neer dat ik dan een uurtje in slaap dommel op de bank. Mijn dagindeling is dus 's morgens half 8 opstaan, ontbijten en krantje lezen tot half 11, dan tot 12 uur de hond uitlaten, vervolgens lunchen en middagdutje. Later in de middag de boodschappen voor het avondeten, koken en 's avonds rustig aan, dan laat ik me verwennen. Tussendoor lees ik een boek en 's avonds zap ik wat op de TV. Een rustig leven toch? Oh ja, 1 dag per week (meestal) ga ik naar mijn werkgever T-Mobile, en 3 van de 4 maandagen gaan op aan het voorbereiden, ondergaan en naverwerken van een chemokuur. Al met al ervaar ik nog een vorm van geluk, ondanks de ellende die het hebben ongeneeslijke, dodelijke ziekte met zich meebrengt. En het is zeker geen leven zonder ambitie, want dat is nu om zo lang mogelijk het kwalitatief goede leven zoals hierboven beschreven vol te houden. Met mezelf heb ik afgesproken de grenzen in de loop van de tijd te verleggen. Het is nu maart 2014, ik ben bijna anderhalf jaar aan het overleven, en op dit moment zou ik tevreden zijn als ik tot en met de zomer van 2014 de kwaliteit van leven van nu zou kunnen vasthouden. Diep van binnen wil ik natuurlijk gewoon oud worden, meemaken hoe het is om bejaard te zijn en met kromme rug en een rollator me voor te bewegen en in de supermarkt met leeftijdsgenoten onze ziektes en die van vrienden en bekenden bespreken. Of liever, want er wordt al zoveel (teveel) over ziekte gesproken, over onze laatste belevenissen en favorieten en "likes". Laat ik dan zelf even het goede voorbeeld geven. 

Sicilië 

Een "like": Twee weken geleden zat ik nog met Jos, Teddy en Skipper op Sicilië. We hebben een heerlijke week gehad, Sicilië is een prachtig eiland. Op een twijfel geval na (gezeten in onze huurauto, leken een paar jongens op een scooter ons 's nachts half 1 in Palermo klem te willen rijden, toevallig reed er een politieauto achter ons die gelijk ingreep, dus we zullen nooit weten wat die jongens van plan waren) hebben we niets van de maffia vernomen. De Sicilianen die wij, toeristen, tegenkwamen waren uitermate gastvrij. En het landschap van Sicilië en de stadjes die wij bezochten zeer interessant en geheimzinnig. Bij mij kwamen vooral herinneringen op aan Italiaanse films met stille straten en grote pleinen waar witte kerken en grote huizen van aristocraten. Tussendoor hebben we goed ons best gedaan om lekker te eten. Niet moeilijk om daar in te slagen in Italië