27 maart 2014, donderdag

CT-scan toont kleinere uitzaaiingen

Ongeveer 1 keer per 3 maanden wordt er een CT-scan gemaakt. Heel spannend, want zo'n röntgen scan is nauwkeuriger dan mijn eigen gevoel over wat zich in mijn lichaam afspeelt. Zo ook op 17 maart. Voorbereidend moet je dan snel 2 glazen water drinken vlak voordat de scan gemaakt wordt. De week voorafgaand aan 17 maart was ik de meeste dagen gevoelig voor overgeven. Dus wat gebeurde er op 17 maart? Op de gang bij de wachtruimte van de scankamer kwam plotseling een drang om over te geven in me op,  nadat ik die 2 glazen water achterover had geslagen. Waar vind je op zo'n moment een plek om je braaksel te dumpen. Ik kwam niet verder dan een plantenbak, maar er kwam nog een 2e braaksel opzetten en dat belanddde gewoon op de gangvloer aldaar. Wel vervelend natuurlijk als je rekening moet houden met de mogelijkheid dat je plotseling moet overgeven. Gelukkig is die gevoeligheid van mijn maag sindsdien weer wat minder geworden. 

De uitslag van de scan hoorde ik pas een week later op 24 maart. De uitslag was positief, in de zin dat de uitzaaiingen in de lever verder waren afgenomen. De grootste vlek daar was van 22 mm doorsnee bij de voorlaatste scan nu geslonken tot 16 mm. De "brontumor" in de alvleesklier zelf is niet in grootte veranderd. 

Vervolgkuur op 24 maart

Op 24 maart kwam alweer de vervolgkuur. Ik ben de tel kwijt, maar ik schat dat dit zeker de 21e abraxane kuur is geweest (het type kuur dat ik sinds oktober 2013 krijg toegediend). Inmiddels is het vaste prik geworden dat ik zodra de kuur klaar is, en wordt afgekoppeld, ik binnen 5 minuten moet overgeven. De toiletten in die ruimte weet ik wel te vinden. Tot en met woensdag na de kuur voelde ik me niet lekker. Steeds ligt de drang om over te geven op de loer en het lijkt alsof ik last heb van een lichte koorts. Het voelt uitermate ongemakkelijk op die momenten. Momenten? Het duurde in dit geval  2 dagen. Op dit moment is die koorts weg, ben ik weer beweeglijker en kan ik ook gewoon zitten op een stoel of bank zonder me rot te voelen. Dat is dus wel de afweging die je als kankerpatiënt bij chemokuren moet maken. Is het wel de moeite waard, hoelang voel je je rot ten opzichte van de goede momenten? Zoals het nu is is is de balans in het voordeel van WEL chemokuren volgen. Maar ik kom ook mensen tegen die elke week een kuur hebben en dan 5 dagen niet lekker zijn. Dan zou ik het niet meer willen. Om ermee te stoppen zal geen makkelijke beslissing zijn, maar dat moment is gelukkig nog ver weg. Voorlopig kan ik dus door blijven gaan op de ingeslagen weg en mijn leven rekken door te blijven kuren. Ik moet blij zijn dat mij dat gegund is. Maar dat lukt me niet.